Als opeens Alles Anders is

In nog geen twee jaar tijd wordt Venancio González Gutiérrez slachtoffer van twee verschillende bedrijfsongevallen. Hieronder lees je zijn persoonlijke verhaal over hoe hij de periode na zijn ongevallen heeft ervaren, welke gevolgen deze nog steeds hebben op zijn leven en hoe hij het letselschadetraject dat volgde heeft beleefd.

“Je ziet je vingers, en je speelt piano, en voor mij was toen echt alles voorbij.” Venancio González Gutiérrez kijkt terug op het moment van zijn tweede bedrijfsongeval. “Ik speel al piano vanaf dat ik 6 ben. Daar kan je al je gevoel in kwijt. Als ik me slecht voel dan ga ik even achter de piano zitten. Nu kan dat bijna niet meer, want ik heb geen tot weinig gevoel meer in die vingers. Het tintelt nog steeds elke dag; of ik nou op de fiets zit of aan tafel. Dat zijn wel dingen waar ik nu mee moet leven. Het eerste ongeluk vond ik erg, maar dit is nog veel erger. Dit heeft mij nog veel meer geraakt. Het eerste ongeluk heeft veel effect gehad op mijn lijf, maar het gevoel in mijn vingers kwijtraken; daar word je de hele dag door aan herinnerd. Als je mensen een hand geeft, als je op de fiets zit, als je aan het tekenen bent, als je mensen aanraakt. Dit voelt gewoon anders.”

“Ik kan me nu alleen herinneren dat ik met mijn spullen naar beneden liep en het volgende moment lag ik buiten,” vertelt González Gutiérrez over het eerste bedrijfsongeluk waar hij in 2016 slachtoffer van werd. “Ik had zo’n tik gehad dat ik het me niet eens allemaal meer herinner.” Hij was een hijsbalk aan het keuren die niet goed opgehangen bleek. “Toen ik naar beneden ging om op de eerste verdieping de stroppen goed te hangen is de loopkat uit de beveiliging geschoten en precies boven op me gevallen. Gelukkig had ik een valhelm op anders had ik het niet overleefd,” vervolgt González Gutiérrez, die werkte voor een keuringsbedrijf voor hijs- en hefmiddelen. González Gutiérrez legt uit dat hij netjes aan alle veiligheidsmaatregelen had voldaan: “Toch is er iets misgegaan.”

“Ik werd wakker met allemaal mensen en ambulances om me heen. Daarna was mijn leven helemaal anders,” verzucht González Gutiérrez. Hij blijkt zijn schedel, nek, rug en sleutelbeen te hebben gebroken. “Ik kon niets meer. Niet meer lopen, niks, je kunt alleen maar liggen.”

Na vier maanden herstel komen de muren thuis op hem af en gaat hij weer aan het werk. “Toen was ik wel weer blij dat ik gewoon weer aan het werk kon. Je leven is zo ontwricht en dan is het fijn als je gewoon weer je eigen dingen kunt doen,” legt González Gutiérrez uit. “Ik heb ervoor gekozen om gewoon weer hetzelfde werk te doen als daarvoor, ondanks dat ik nog wel nekklachten ervoer. Maar daar leer je mee leven.”

Nog geen jaar later slaat het noodlot echter opnieuw toe voor Venancio González Gutiérrez als hij voor een nieuwe werkgever magazijnsbedieningskranen keurt. Samen met een collega controleert hij de staalkabel van een van de kranen als hij voelt dat zijn handschoen plotseling tussen de staalkabel en een schijf wordt getrokken. Hij roept nog heel hard “Stop, stop!”, maar de collega hoort hem niet. Zijn hand wordt steeds verder tussen de staalkabel en de katrol getrokken, waardoor González Gutiérrez drie vingertoppen verliest. Als gevolg daarvan heeft hij nu minder kracht in zijn hand; wat zaken als klussen en sleutelen een stuk lastiger maakt. “Kleine dingen pakken gaat ook lastiger,” aldus González Gutiérrez, en “als je iemand een hand geeft zien ze het gelijk.” Het is voor González Gutiérrez nog altijd moeilijk te bevatten: “In al die jaren daarvoor heb ik nooit een ongeluk gehad en nu opeens twee achter elkaar.”

Hij beseft zich maar al te goed dat hij niet om de gevolgen van zijn arbeidsongevallen heen kan. Een voorbeeld daarvan is de praktische zorg voor zijn huis: “Ik had een koophuis en je zit dan toch in je maag met hoe je de klussen in huis gedaan moet krijgen. Normaal regel je alles zelf, repareer je alles zelf, en dat werd nu toch een stuk lastiger. Dingen zoals een schutting zetten die je normaal gesproken zo zou doen, die je opeens niet meer kan. Dat zijn wel dingen waar je constant tegen aan blijft lopen en dat gaat de rest van je leven zo door. Dat gaat niet veranderen. Je kan gelukkig veel dingen nog wel, maar toch ook een heleboel dingen niet meer. In ieder geval niet meer zoals voorheen.”

“Het letselschadetraject voelt in het begin nog heel erg dubbel, omdat je een goede band hebt met je werkgever en voor je gevoel stuur je daar iemand op af,” aldus González Gutiérrez. “Op een gegeven moment voel je jezelf schuldig. Maar het is je natuurlijk ook maar gewoon overkomen. Maar letselschadespecialist Martijn Stolk van Justiz Letselschade legde me uit dat je daar gewoon voor verzekerd bent en welke rechten je hebt als slachtoffer.” “Ik had een goed gesprek met hem waarin hij me uitlegde dat ik dat zo niet hoefde te zien en dat een goede werkgever dat ook niet zo ziet en dat voor omstandigheden zoals deze juist verzekeringen bestaan. Martijn heeft me daar heel erg in geholpen,” vervolgt González Gutiérrez.

De samenwerking met en de hulpverlening vanuit Justiz heeft González Gutiérrez als heel positief ervaren. “Je wordt echt van het begin tot het eind helemaal begeleid. Als je vragen hebt krijg je gelijk antwoord. Martijn maakt het traject heel duidelijk. Ook is hij heel erg open over de keuzes die je hebt. Hij geeft deskundig advies en is echt te vertrouwen. Hij weet echt waar hij mee bezig is, maar hij laat je uiteindelijk wel een keus in de stappen die je onderneemt,” legt González Gutiérrez uit. “Martijn heeft me wel heel veel werk uit handen genomen. Hij reageerde altijd gelijk en heel uitgebreid op mijn vragen. Soms vroeg ik me wel af hoe hij dat allemaal voor elkaar krijgt. Hij belde me ook altijd terug en gaf goede uitleg. Ook verzorgde hij afspraken met artsen. Hij weet wel echt de weg te vinden voor je. Ik kon altijd goed bij hem terecht en ik kon hem met allerlei vragen altijd even bellen. Dat was heel fijn.”

“Ook in de begeleiding is Martijn heel erg betrokken,” meent González Gutiérrez. “Hij is erg met jouw situatie begaan en staat voor je klaar. Hij neemt je veel regelwerk uit handen. Hij ontlast je heel erg. Anders had ik niet geweten welke wegen ik zou moeten bewandelen en hij weet dat gewoon.” Hij waardeert het dat Martijn er op lette dat hij niet in de problemen kwam en dat hij ook “gewoon als mens” een goed gesprek met hem kan voeren.

“Na het tweede ongeval heb ik nog wel een tijdje voor dezelfde werkgever gewerkt. Ik vond het leuk werk en je wilt toch graag doorgaan,” vertelt Venancio González Gutiérrez. Hij wil zo gewoon mogelijk blijven leven en vooral geen bijzondere behandeling krijgen. Helaas loopt hij al snel aan tegen diverse medische klachten aan die er uiteindelijk voor zorgen dat hij in juni 2021 zijn werkzaamheden moet stilleggen. Hij komt zichzelf constant tegen.

Het niet door kunnen gaan met werken valt González Gutiérrez zwaar: “Ik heb altijd gewerkt en ik ben altijd onderweg geweest, en nu zit je voor je gevoel toch thuis opgesloten. Dan vraag je jezelf af: wat nu?” “Dan moet je dus weer een andere kant op. En dan kan je nog zo’n goede CV hebben, je wordt toch gedwongen om iets anders te gaan doen,” vervolgt hij. Zelf denkt hij aan jongeren begeleiden bij het aanleren van techniek. Of het zich inzetten als mediator om te helpen conflicten op te lossen tussen verschillende partijen. “Het is alleen wel heel lastig om een kans te krijgen om iets nieuws op te starten wat niet binnen mijn ervaring en CV past,” geeft González Gutiérrez toe, “maar waarvan ik wel overtuigd ben dat ik het kan.”

“Maar het voelt ook wel raar dat je dan jarenlang opleidingen in de techniek hebt gedaan waar je dan niets meer mee doet. Dat is de andere kant van het verhaal. Dat is wel weer een proces om daar zelf afscheid van te nemen,” aldus González Gutiérrez.

Het verlies van een substantieel deel van zijn inkomsten geeft hem stress. Hij heeft immers een koophuis en de rekeningen blijven gewoon binnenkomen. Ook moet hij accepteren dat zijn hele toekomstvisie opeens noodgedwongen is veranderd. “Wat mij gerust zou stellen is als ik gewoon weer aan het werk kan. En als ik weer hetzelfde zou kunnen verdienen zodat ik geen geldzorgen meer heb,” geeft González Gutiérrez aan. “Dat ik voor mijn kinderen kan blijven zorgen, en dat ik weet dat de klussen in mijn huis gedaan kunnen blijven worden ook al ben ik daar nu zelf in beperkt.” Hij beseft dat er genoeg dingen onomkeerbaar veranderd zijn in zijn leven, maar het liefst blijft hij zo normaal mogelijk doorleven, andere helpen en zo veel mogelijk dingen zelfstandig doen.